روانشناسان مي گويند كه آدم ها در فاصله ي جواني تا ميانسالگي دوستي ها را جايگزين خلاء هاي عاطفي بسياري مي كنند. در زندگي من آدم هاي زيادي آمده اند و رفته اند. از يك جايي به بعد من ياد گرفتم كه براي نگه داشتن رابطه ها واقعا بايد تلاش كرد. بايد مثل يك برنامه ريزي براي درس خواندن يا حتي باشگاه رفتن روتين با مفهوم دوستي برخورد كرد. مثلا بايد به خودت يادآوري كني كه هر هفته چهارشنبه عصر بايد به فلان دوستت زنگ بزني. مهاجرت ، بزرگسالي و ازدواج، اين روند را سخت تر مي كنند. تو حالا الك مي كنيء. تو تلاش مي كني و چون اجباري هم در كار نيست ، منتظر تلاش ديگران هم مي نشيني. خوبي مهاجرت اين است كه مي تواني به ته الكت نگاه كني و ببيني آن چند تا دانه هايي كه مانده اند چقدر گنده و ارزشمندند.
راستش، من در ذهنم دوستي هايم را خيلي بالا و پايين مي كنم. بيشتر صبر مي كنم، كم تر بروز مي دهم.
"ر" براي من آدمي است كه پارسال و اين تابستان از اين الك نيآمد بيرون. "ر" همان آدمي است كه سفارش هاي مرا از آن ور دنيا انجام مي دهد، و وقتي من نيستم كنار آدم هاي مهم زندگيم هست. "ر" از آن هاست كه وقتي خسته ترينم اول به او زنگ مي زنم. او از همان هاست كه تا فرودگاه هم مي آيد و مي رود فقط چون من تنها نباشم. "ر" همان كسي است كه نيمه هاي شب ٢١ سالگي پشت تلفن برايم اشك مي ريخت و من هم هماني بودم كه نيمه هاي شب ماه ها بعدش خوشحالي هاي بزرگش را شنيدم. راستش من و "ر" براي رابطه ي هم واقعا تلاش مي كنيم. راستش "ر" براي من قدر كپشن هاي اينيستاگرامي و پست هايي آبكي در اوايل سالهاي جواني نيست. من و "ر" حالا يك دوستي پخته داريم و اين را مديون تلاش هايمان هستيم. اين پست از آن پست هاي آبكي نيست. شبيه هيچ كدام از آن كپشن هاي لوس و مسخره هم نه. من اين را مي نويسم، تا در سير زندگيم بدانم كه "ر" متعلق به گروه خلاء هايم نبود. كه "ر" يك دانه ي گنده ي واقعي در الك من است.
درباره این سایت