ر یمنی است. سی و هفت ساله است و ازدواج نکرده . فوق دکتری می خواند و خانواده اش را در مصر تامین می کند، پدر وبرادر هایش را. آن ها تازه از یمن فرار کرده اند، از جنگ، ر فقط به فکر تامین مالی خانواده اش است. ر هیچ سفری نمی رود، اگر هم می رود، می رود مصاحبه ی کاری، ویزایش دارد تمام میشود و استرس برگشتن دارد.
ر را پدرش می خواسته است در ۱۳ سالگی شوهر بدهد، نگی ر در پس سنت های قبلیه ای قربانی شده است و من تعجبی نمی کنم که چرا در سی و هفت سالگی میلی به تشکیل خانواده هم ندارد. من ر را خیلی دوست دارم. این که در این سن چونان دختران هجده ساله لپ هایش برق می افتد، این که روحش چقدر جوان است حتی اگر پاهایش دارد برای بالا رفتن سنش واریس می گیرد. چرا از ر می نویسم؟ چون ر امروز حالش خیلی خوب نبود، ر امروز خستگی های مرد سالانه ی جامعه ی یمنی را ریخت میان چای ایرانی سر سفره، و ما هر چه با شکر خواستیم آن را بهم بزنیم هم نتوانستیم که بنوشیمش.
پست آخر ه.ر را امروز در اینیستاگرام دیدم. نوشته بود که با توریست ها مورد آزار کلامی و جنسی از سوی مردان بازار قرار گرفته اند. اما هنوز امیدوار است به تغییر. به شدن.
دیروز داشتم به مامان از برنامه ی سال بعد می گفتم. بعد مامان پرسید امن است؟ گفتم امن است مامان. اما راستش نگفتم که خیلی امن است. نگفتم از تهران صد برابر امن تر است. نگفتم که اینجا آدم ساعت دوازده شب در خیابان هم راه رود، مردی سرش را بالا نمی آورد که ببیند که هستی. نگفتم که در بام تهران ماشین های مدل بالا چگونه برای دختران در ایستگاه اتوبوس بوق می زنند و نگفتم که حالم از بلوار سرپایینی محله ی س.آ بهم می خورد چه وقتی با چادر و چه وقتی با شال راه می روی و نگاه های هیز باعث می شود که بخواهی بالا بیاوری. اما من اشتباه کردم. گفتنی ها را باید گفت. حق را باید گرفت، و بعضی وقت ها باید با صدایت گوش دیگران را کر کرد. راستش من وقتی ؛ ر؛ را می بینم، راستش من وقتی هم کلاسی سیزده ساله ام را به یاد می آورم، راستش من وقتی یاد آن دختر تنهای در ایستگاه اتوبوس می افتم، نمی توانم لال شوم. نمی توانم نقش یک زن منفعل را بازی کنم. راستش آمده ام بگویم که از این به بعد قرار است فریاد زنم، خشمگین شوم، چرا که من ر را دوست دارم، ف را دوست دارم، خودم را دوست دارم! چرا که من عاشق دختر به دنیا نیامده ام هستم.
درباره این سایت